استاندارد دوگانه کانادا در مواجهه با حقوق بشر در ایران - باشگاه فوتبال بارسلونا

اگر علاقمند به دریافت بهترین خدمات مهاجرت به کانادا از طریق کالج هستید با ما همراه شوید، با مجری مستقیم ویزای تحصیلی کانادا، با دریافت مشاوره رایگان از مجربترین تیم مهاجرتی کانادا، بهترین مسیر را به سوی مدارو، کالج ها و دانشگاه های کانادا انتخاب کنید.

گروه اجتماعی خبرنگاران؛ پیمان حسنی کارشناس روابط بین‌الملل، در اشاره به قطعنامه کانادا علیه ایران می‌نویسد: در حقوق بین الملل مکانیسم‌هایی وجود دارد که دولت‌ها بتوانند از یکدیگر شکایت (Communication) دهند. میثاقین، نیز این امر را پیش بینی نموده اند که اگر دولتی از دولت دیگر خطایی را دید، می‌تواند از آن دولت شکایت کند و در مدت زمان معقولی آن مورد را رفع نمایند. اگرچنین اتفاقی نیفتاد، می‌توانند قضیه را به دبیرکل ارجاع دهند و دبیرکل کمیته‌ای را تشکیل می‌دهد تا اختلاف حل گردد. در این صورت دولت متهم به نقض حقوق بشر موظف است تا با ارائه اسناد و مدارک معتبر، از خود دفاع کند. از طرفی، کشور‌ها قادرند تا گزارشاتی را نیز به شورای حقوق بشر ارائه دهند. این مقوله متمایز از مورد قبلی است.

نقطه آغازین اتهام نقض حقوق بشر علیه ایران

حقوق بشر از نگاه غرب و متحدانش به نوعی به قدرت نرم برای نفوذ و تحت فشار گذاشتن کشور‌های مستقل و مخالفان نظام سلطه تبدیل شده است. ایران همیشه در مظان اتهام نقض حقوق بشر است. مخصوصا از دوران ماجرای درگذشت فردی به نام زهرا (زیبا) کاظمی در زندان‌های ایران، این بحث شدت گرفت. درگذشت این فرد دو تابعیتی (کانادا-ایران) در زندان‌های ایران باعث شد تا کانادا ورود جدی به این بحث کند و درخواست آنالیز مسئله را داشت. این درخواست به ایران ارسال شد، ولی جمهوری اسلامی توجهی به این درخواست نداشت و پاسخی نداد. این اقدام باعث شد تا کانادا سالانه اتهام نقض حقوق بشر، چه در پرونده زهرا کاظمی و چه در سایر مسائل را مطرح نموده و پیگری نماید.

پیش نویس قطعنامه‌های حقوق بشری علیه ایران

کانادا همیشه به عنوان کشوری شناخته می‌گردد که به حقوق بشر احترام می‌گذارد به حدی که بعضی آن را در حد استاندارد‌های اروپا در نظر می‌گیرند. این کشور، اتهامات متعددی را متوجه ایران کرد. انفعال و عدم پاسخگویی ایران، موجب شد تا محافل حقوق بشری چنین گمان نمایند که ایران ناقض حقوق بشر است. حال، اگر چنانچه کشوری ابتکار عمل را در دست گرفته و پیش نویسی را ارائه دهد، باعث می‌گردد تا امر رسیدگی به آن مسئله تسهیل گردد. پیش نویس‌های ارائه شده از جانب کانادا نیز همین شرایط را داشته و در اغلب موارد، ایران را به نقض حقوق بشر محکوم نموده است. کانادا من جمله کشور‌هایی است که از فرصت بسیار استفاده نموده است.

مفاد قطعنامه حقوق بشری علیه ایران

یش‌نویس قطعنامه شش صفحه‌ای محکومیت حکومت جمهوری اسلامی در نقض گسترده حقوق بشر سال جاری هم همچون سال‌های گذشته توسط دولت کانادا به کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل متحد ارائه شده است. این قطعنامه که به پیروی از منشور سازمان ملل متحد، اعلامیه دنیای حقوق بشر، پیمان‌نامه‌های بین‌المللی حقوق بشر و سایر ابزار‌های بین‌المللی حقوق بشر در کمیته سوم مجمع عمومی سازمان ملل تصویب شده است. به موجب این قطعنامه مصوب، پرونده حقوق بشری ایران برای یک‌سال دیگر نیز مفتوح باقی خواهد ماند.

در این قطعنامه نسبت به صدور و اجرای احکام اعدام به‌ویژه اعدام‌های اجرا شده بر مبنای اعتراف‌های اجباری و همچنین اعدام کودک-مجرمان، تداوم بازداشت‌های خودسرانه، شرایط زندان‌ها، تبعیض علیه زنان، به‌ویژه در دوران کرونا، محدودیت شدید آزادی بیان و عقیده، فشار فزاینده علیه اقلیت‌های مذهبی از جمله اعضای جامعه بهایی، نقض حقوق زندانیان سیاسی از جمله عدم دسترسی آن‌ها به وکیل و همچنین توجه به شرایط یک میلیون پناهنده افغانستانی، ابراز نگرانی شده است. در بند 19 این قطعنامه از مسئولان حکومتی جمهوری اسلامی از جمله شاخه‌های قضایی و امنیتی خواسته شده تا در قانون و در عمل، محیطی سالم و توانمندساز ایجاد نمایند که در آن یک جامعه مدنی مستقل، متنوع و کثرت‌گرا بتواند فارغ از بازداری و ناامنی فعالیت کند.

بر این اساس، پرونده حقوق بشری ایران برای یکسال دیگر مفتوح ماند تا گزارشگر ویژه‌ای که برای این منظور در نظر گرفته‌اند به فعالیت خود ادامه دهد. نکته مهم در این مسئله این است که دولت ایران، همیشه پاسخ مطلوبی را نسبت به درخواست‌های دبیرکل نداشته و ادامه بی توجهی ایران به این درخواست‌ها و نیز درخواست‌ها و گزارشات دبیرکل، باعث شد تا از سازوکاری به نام برچسب زنی (Name and Shame) استفاده گردد. این کار باعث می‌گردد تا در مجامع بین المللی، ایران را همیشه به عنوان کشور ناقض حقوق بشر معرفی نمایند. تعدد این محکومیت‌ها و بی پاسخ ماندن آن‌ها باعث شد تا گزارشگر ویژه برای ایران معین گردد، این امر در حالی است که شرایط رعایت حقوق بشر در ایران بهتر و مطلوب‌تر از سایر کشور‌ها بود. نصب حقوق بشر، بدین معناست که کشور هدف، ناقض عظیم حقوق بشر است.

این قطعنامه با 79 رای موافق، 32 رای مخالف و 64 رای ممتنع تصویب شد. در این رای‌گیری کشور‌های افغانستان، ارمنستان، جمهوری آذربایجان، بلاروس، بولیوی، برونئی، بروندی، کامبوج، چین، کوبا، کره‌شمالی، اریتره، گینه، هند، اندونزی، عراق، قزاقستان، قرقیزستان، لبنان، نیکاراگوئه، عمان، پاکستان، فیلیپین، روسیه، سریلانکا، سوریه، ترکمنستان، ازبکستان، ونزوئلا، ویتنام، زیمباوه به همراه خود ایران به قطعنامه رای منفی دادند. در این قطعنامه به موارد مختلفی اشاره شده است. از جمله می‌توان به حوادث آبان 98، سرنگونی هواپیمای اوکراین، اعدام ها، بازداشت‌ها و حصر اشاره نمود.

نماینده ایران در نزد کیمته سوم نیز بر این اعتقاد است که استاندارد دوگانه و رویکرد‌های تبعیض آمیز جزء لاینفک سیاست خارجی کشور‌هایی نظیر کانادا است. برای این مدعیان خودخوانده حقوق بشر دو راستا برای مواجهه با موضوعات حقوق بشری وجود دارد. نحوه برخورد آن‌ها کاملا بستگی به این دارد که چه کسی در معرض اتهام است. همین شیوه منافقانه با عواقب بسیار خطرناک در سطح دنیا را می‌توان در مقابله آن‌ها با تروریسم هم ملاحظه کرد.

با این حال در این گزارش بعضی موارد مثبت نیز برشمرده شده است؛ به‌طوریکه سازمان ملل متحد به کاهش مداوم تعداد اعدام‌ها اشاره نموده است و همچنین تصویب قانون حمایت از حقوق افراد دارای معلولیت نیز مورد استقبال قرار گرفته، اما گفته شده که هنوز اجرایی نشده است. در بخش دیگر نیز از تلاش‌های مستمر جمهوری اسلامی برای میزبانی از مهاجران افغان شامل یک میلیون پناهنده ثبت شده قدردانی شده است. این گزارش تاکید نموده است که از تعامل جمهوری اسلامی با نهاد‌های حقوق بشری استقبال می‌کند.

نتیجه گیری

به نظر می‌رسد، مشکل عمده ایران در بعضی مجامع بین المللی، ضعف موجود در عرصه دیپلماسی است. در حقیقت، عدم تعامل مثبت با دولت‌های دیگر به منظور جلوگیری از عدم تصویب این قطعنامه‌ها باعث شد، تا همیشه وجهه منفی از کشور در نزد این مجامع باقی بماند. این سازوکار و سازوکار‌های مشابه، همیشه اهرمی در دست تمام کشورهاست و همگی امکان استفاده از آن را دارند. مسئله اصلی در اینجا این است که بعضی کشورها، به منظور کسب پرستیژ بین المللی، همیشه از این سازوکار‌ها و فرصت‌ها کمال استفاده را می‌برند. اگرچه استاندارد‌های کانادا و کشور‌های همراه آن، دوگانه بوده و در موارد بسیاری از نقض حقوق بشر در سایر کشورها، تغییر فاحشی دارد، لیکن آنچه که میتواند این اقدامات پلید را خنثی نموده و وجهه بین المللی ایران را ترمیم کند، استفاده از دیپلماسی فعال و چندجانبه به منظور طرد و دفع اقدامات مشابه است.